Genoeg gerelaxed, tijd om weer eens te verhuizen. Na genoten te hebben van ons laatste ontbijtje op Finca Lerida pakken we onze spullen in en laden de auto vol. We betalen de rekening en vertrekken. Op naar Almirante, een klein dorpje aan de Caribische kust vanwaar de boten naar Bocas del Toro vertrekken, een rit van een uurtje of vier.
Na een kleine drie kwartier zijn we bij Isla Colón, het hoofdeiland van de archipel Bocas del Toro. Eenmaal weer aan wal eten we eerst onze maaltijd op, de rijst is ondanks een fris reisje over het water nog lekker warm. En dan op zoek naar een beetje een goed bed. We wandelen de hoofdweg af en worden dan aangesproken door twee mannen. Eén ervan is Duits, hij vraagt waar we heengaan. Als we antwoorden dat we op zoek zijn naar een leuk hotelletje stelt hij voor dat we naar Hotel Bocas Town gaan. Net nieuw, prima hotel en goed aan de prijs. Hij stelt zich voor als Capt'n Hardy, woont al 17 jaar op het eiland en vraagt waar we vandaan komen en als hij het antwoord hoort of we een 'frikandel speciaal' voor hem hebben meegenomen. Helaas, maar we volgen zijn advies op en gaan naar het hotel. Het is een prachtig nieuw hotel geverfd in mooie kleurtjes maar het blijkt vol te zitten met een grote groep Costaricaanse jeugd. We kunnen pas de volgende dag om 12.00 een kamer met oceanview krijgen.
In tegenstelling tot waar we bang voor waren is de weg naar Almirante prima. Er zijn wel veel vrachtwagens op de weg waardoor er af en toe pittige inhaalmanouvres moeten worden uitgevoerd, waarbij we gelukkig geholpen worden door de vrachtwagenchauffeurs. Helaas loopt het niet voor alle vrachtwagens even goed af, zo blijkt op onderstaande foto...
De weg leidt langs twee stuwdammen, bij één ervan maken we even een korte stop. Het is een van de weinige plekken waar men een 'mirador' heeft gemaakt. Anders dan Costa Rica is Panama (behalve in de echt toeristische gebieden) nog niet echt ingesteld op toerisme. De wegen zijn dan ook voornamelijk aangelegd om de (Chiquita)bananen die op de plantages rond Almirante worden verbouwd te kunnen vervoeren. Het grootste deel wordt verscheept naar Europa en Amerika maar er wordt ook over de weg vervoerd. En de meeste toeristen vliegen vanaf Panama-City naar Bocas del Toro en gaan niet via de weg.
Tegen drie uur bereiken we Almirante. Het is onduidelijk waar de watertaxi's naar Bocas del Toro vertrekken, er staan geen borden. We worden tegengehouden door een jongen op een fiets. Ik draai het raampje open en het enige wat hij zegt is "follow me". Als ik vraag waarom en waarheen antwoordt hij niet en fietst voor ons uit, gebarend dat we hem moeten volgen. Nee dus, als hij niet even vertelt wat hij in de aanbieding heeft volgen we hem ook niet. We rijden door en ik zie vanuit mijn spiegel dat hij ons als een gek achterna fietst. Als we even later stoppen om de weg te vragen is hij er opeens weer. Dan wil hij wel antwoord geven. Voor 4 dollar per dag kunnen we onze auto parkeren op een afgesloten en beveiligd terrein en de watertaxi kost 4 dollar per persoon. Hij zal ons de weg wijzen. Dat klinkt allemaal prima, dus volgen we hem.
Het straatje dat naar de watertaxi's leidt is smal, de infrastructuur hier is duidelijk niet berekend op massa-toerisme. Alle mogelijke ruimte is volgestouwd met auto's achter hekken. Goede inkomsten voor de lokale bevolking maar ik wil niet weten hoe het er hier in het hoogseizoen uitziet.
Ik parkeer de auto bij de watertaxi's, we laden onze bagage uit en ik volg de jongen op de fiets naar een nabijgelegen parkeerterreintje. Er is nog plek voor één auto zo te zien. Een dame opent de hekken, ze vertelt wat de kosten zijn en we maken samen een rondje om de auto heen om de krassen te noteren. Dan parkeer ik de auto en loop terug naar de taxi's. We moeten een half uurtje wachten, zegt het meisje waarbij ik de kaarten koop. Omdat we niet geluncht hebben besluit ik om wat rijst met kip te kopen bij een eettentje. Terwijl ik wacht blijken we opeens tóch mee te kunnen. Tja, dan wachten ze maar even hoor... Barth laadt alvast de bagage in de boot en als ik met onze maaltijden aan kom lopen gebaren ze dat Barth voorin mag naast de kapitein, ik mag 'bij het raam' (het is een open bootje...). Prima, kan ik mooi filmen onderweg.
We varen rustig het kleine haventje uit, verderop zien we de haven voor de grote schepen. Er ligt een 'Chiquita Deutschland' schip, over een paar weken eten de Duitsers dus bananen van hier! Als we de haven uit zijn geeft de schipper een flinke dot gas. We bonken over de golven en de mensen aan weerszijden achterin het bootje worden flink natgesprayd. Blij dat ik er niet zit...
Na een kleine drie kwartier zijn we bij Isla Colón, het hoofdeiland van de archipel Bocas del Toro. Eenmaal weer aan wal eten we eerst onze maaltijd op, de rijst is ondanks een fris reisje over het water nog lekker warm. En dan op zoek naar een beetje een goed bed. We wandelen de hoofdweg af en worden dan aangesproken door twee mannen. Eén ervan is Duits, hij vraagt waar we heengaan. Als we antwoorden dat we op zoek zijn naar een leuk hotelletje stelt hij voor dat we naar Hotel Bocas Town gaan. Net nieuw, prima hotel en goed aan de prijs. Hij stelt zich voor als Capt'n Hardy, woont al 17 jaar op het eiland en vraagt waar we vandaan komen en als hij het antwoord hoort of we een 'frikandel speciaal' voor hem hebben meegenomen. Helaas, maar we volgen zijn advies op en gaan naar het hotel. Het is een prachtig nieuw hotel geverfd in mooie kleurtjes maar het blijkt vol te zitten met een grote groep Costaricaanse jeugd. We kunnen pas de volgende dag om 12.00 een kamer met oceanview krijgen.
Een paar deuren verder zit het Bocas Paradise hotel. Ze hebben een kamer vrij, we checken in en gaan naar onze kamer. Het is wel even iets anders dan onze suite in Boquete maar als we de gordijnen opentrekken en het mini-balkonnetje opstappen blijken we nog oceanview te hebben ook! Warm is het er wel, de oude airco brult en gromt maar krijgt de kamer niet koel, en ook de fan aan het plafond draagt niet veel bij. Het blijft warm en benauwd in de kamer. Even douchen dan maar. Ook dat helpt niet echt, het is buiten dramatisch heet en vochtig. Na een tijdje geven we het op en gaan we op pad.
Bocas Town blijkt een uitermate gezellig en erg Caribisch stadje. Overal klinkt reggae-muziek en het is er heel erg relaxt. We beginnen de avond met een paar cocktails en gaan na nog wat rondgewandeld te hebben een hapje eten. Terwijl we zitten te eten zegt Barth opeens "ik hoor Hare Krishna's". Ja, vast. Maar inderdaad, even later komt een een oude man in een roze jurk aanlopen met in zijn kielzog een jongen met een trommel en een rastafari met een klein kind, zo te zien zijn zoontje. Zingend en muziekmakend trekken ze door de straat, ondertussen veel bekijks trekkend. Verwarrend...
Als we later weer in onze hotelkamer komen is er weinig veranderd aan de omstandigheden, herbis er nog steeds heet en vochtig en tot overmaat van ramp is er beneden ons een feestje ('Vincent's birthday party') met live muziek aan de gang. Zelfs het gebulder van de airco kan de band niet overstemmen. Het klinkt best leuk, maar als je wilt slapen is het iets minder geslaagd, zeker in combinatie met de hitte, die maar toe lijkt te nemen. Boven zee bliksemt het al de hele avond maar het wil maar niet regenen, terwijl dat de gewenste verkoeling zou brengen. Barth weet de airco gelukkig toch nog iets koeler te krijgen waardoor het uit te houden is. Uiteindelijk doen we onze oordoppen in en vallen in slaap. Ik word die nacht een paar keer wakker maar iedere keer als ik een oordopje uitdoe hoor ik de muziek nog, zelfs om half vier. En het blijft drukkend heet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten