We besluiten om deze ochtend eerst maar even rustig aan te doen en ons een beetje in te lezen alvorens op pad te gaan. Dus duikt Barth in één van de heerlijke hangmatten in de tuin en maak ik een begin met de vakantieblog vanuit Panama. Het is wederom erg vochtig (84%), 28 graden (om 10 uur 's ochtends) en het is half bewolkt. En zojuist de eerste kolibri al gespot in de tuin! Het belooft nu al weer een mooie dag te worden :-)
Rond een uur of één voelen we ons goed genoeg om op pad te gaan. Bestemming: Parque Natural Metropolitano. Dit 256 hectare grote in 1985 tot nationaal park uitgeroepen gebied ligt midden in de stad. De 150 meter hoge heuvel biedt panoramische uitzichten op de stad, baai en de Miraflores sluizen in het Panama kanaal. We laten ons per taxi naar het bezoekerscentrum brengen, betalen de in totaal $4 entree, slaan nog wat water in en gaan op pad.
We hebben besloten om alle trails in het park te gaan lopen, in totaal een kleine 3 kilometer. Daar gaan we een uurtje of drie over doen.
Nog geen 100 meter verder is het al raak, we zien een schitterende roofvogel (een havikachtige, het vogelboek zit in de rugzak dus ik kan het nog even niet opzoeken).
Even later fladdert een grote blauwe mariposa vlinder voorbij en in een watertje ligt een groot aantal schildpadjes ons wat norsig aan te kijken.
Dan zien we een prachtige kolibri, wegschietende salamanders, een cicade onder een blad, uitbundige bromelia's, brood- en mangobomen en overal horen we het gezang en getsjilp van vogels. En dat allemaal midden in de stad!
Boven ons hoofd rommelt het af en toe vervaarlijk. Het is warm en drukkend, het zou ons niet verbazen als we zo een stortbui op ons hoofd krijgen. Maar vooralsnog is het droog, dus we wandelen door. Na wat klimwerk bereiken we de top van de heuvel met de mirador (uitkijkpunt). De beschrijvingen waren niet overdreven, het uitzicht is prachtig!
Het gerommel neemt toe en het wordt behoorlijk donker maar het blijft droog. We zoeken een mooi stukje gras op de heuvel en gaan even lekker gestrekt en na een half uurtje beginnen we aan de 'afdaling'. Eenmaal op de Camono del Mono Tití (Tití Monkey Trail) hopen we een glimp op te kunnen vangen van de tití-apen maar het blijft rustig in de bomen. Wel zien we prachtige bloemen en een grote (lineated) specht met zijn karakteristieke rode kuif.
Als we alweer bij de weg die door het park loopt aankomen horen we opeens gebrul en het gekraak van takken. Het duurt even voor we ze zien maar daar zijn ze dan: een groepje brulapen, bestaande uit een vader met een al groter jong en een moeder met een klein jong op haar rug. Ze komen steeds dichterbij en zijn net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen. Als hun nieuwgierigheid bevredigd is verdwijnen ze, zwaaiend door de toppen van de bomen.
Wij gaan het laatste stuk van de trail op, Sendero Los Caobos. Barth blijft wat achter om te filmen en als ik doorloop hoor ik schor gekras. Dat geluid ken ik nog uit Costa Rica! Ik hoor ze, maar zie ze niet, tot ik een vogel met een onmiskenbaar profiel weg zie vliegen. Ik baal. Heb ik ze gemist? Maar dan zie ik er tóch nog een zitten, hoog ik de boom boven me en helaas wat in de schaduw. Maar het is een toekan, en een mooie ook! Hij geeft me net genoeg tijd om een paar foto's te maken en vliegt dan weg. Ongelooflijk wat je hier allemaal ziet, midden in de stad!
We zijn extreem tevreden met deze prachtige wandeling, wat hebben we veel gezien! Binnen een paar minuten hebben we een taxi aangehouden, maar het onderhandelen over de prijs gaat stroef met deze chauffeuse. Betaalden we voor de heenweg nog $6, ze wil nu $13. Het is druk op de weg zegt ze, we gaan er lang over doen. En dat blijkt. Het is vijf uur en volop spits. We komen nauwelijks vooruit en doen er uiteindelijk ongeveer een uur over om terug te komen bij Casa Margarita.
Ik heb op beide hakken een blaar, de schoenen die ik droeg tijdens de wandeling zijn daar niet voor geschikt en mijn wandelschoenen zitten in de rugzak. We hopen dat onze bagage inmiddels gebracht is, maar helaas. We proberen een aantal malen om iemand te bereiken op de nummers die we gekregen hebben maar er neemt niemand op. De hoop dat we vandaag nog onze rugzakken krijgen vervaagt. Gelukkig heb ik van de vorige keer geleerd en heb ik voldoende medicijnen in mijn handbagage gedaan voor een week, maar ik wil toch wel graag wat schone kleding en mijn eigen toiletspulletjes. Morgenvroeg gaan we er maar eens serieus werk van maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten