We worden vroeg wakker van een enorme hoosbui. Ons hostal heeft een plat dak waardoor de regen extra hard klinkt. We draaien ons dus nog maar even om. Haast hebben we niet, we willen pas na de spits gaan rijden. Dus ontbijten we om een uurtje of acht op ons gemakje, geven informatie aan twee 'Kiwi's' die half Zuid- en Midden-Amerika in vier weken doen, pakken onze spullen in en nemen, nadat ze nog een foto van ons heeft gemaakt (doet ze van alle gasten) afscheid van Sonia. Het is inmiddels droog én rustig op de straten van Panama-City dus voor we het weten zitten we op de PanAmerican Highway richting onze volgende bestemming, El Valle.
Hier komen we een uurtje of twee al aan na een lekker relaxed ritje. El Valle de Antón is een pittoresk dorpje dat genesteld ligt in een krater van een enorme uitgedoofde vulkaan. Drie miljoen jaar geleden is de vulkaan met zo'n enorme kracht uitgebarsten dat de top eraf geblazen is waardoor er een vijf kilometer brede krater ontstaan is, een van de grootste in de Amerika's. In de honderdduizenden jaren die volgden vulde de krater zich met water waardoor het een meer werd. Door corrosie of door instorting ontstond een breuk (op deze plek bevindt zich nu een waterval) en het meer is leeggelopen. Dit trok inheemse volkeren aan die zich hier vestigden. Hun rotstekeningen zijn in de hele vallei te zien.
We gaan naar Hotel Los Capitanos. Het lijkt een heerlijke plek, een mooie rancho-style hotel in de vallei, lekker rustig. We besluiten dan ook de middag op onze veranda door te brengen, een beetje uitrusten van de afgelopen toch wel pittige dagen.
De rust duurt niet lang. De plaatselijke drumband (naar later blijkt zijn het schoolkinderen) gaat oefenen. Het begint met een trompettertje die niet al te zuiver begint te blazen. Dat is nog te doen. Maar als er later meer trompettertjes bijkomen en de trommelaars hun ding gaan doen (nog steeds niet al te zuiver en in de maat) wordt het hard minder. Uiteindelijk gaan ze 2,5 uur door. Tegen die tijd hebben we al talloze manieren bedacht om de trompettertjes het zwijgen op te leggen. Als de jeugd even later op straat ons hotel passeert en we de trompetjes in de handen van de jongens zien moeten we ons inhouden... ;-)
We brengen de avond door met trivianten op de iPad en ik blog maar weer eens een stukje. Op de televisie is de Panamese versie van Dancing with the Stars. Om tien uur vallen de luikjes alweer dicht. Nog steeds niet uitgejetlagd... Zzzzzzzzzzzz.
Hier komen we een uurtje of twee al aan na een lekker relaxed ritje. El Valle de Antón is een pittoresk dorpje dat genesteld ligt in een krater van een enorme uitgedoofde vulkaan. Drie miljoen jaar geleden is de vulkaan met zo'n enorme kracht uitgebarsten dat de top eraf geblazen is waardoor er een vijf kilometer brede krater ontstaan is, een van de grootste in de Amerika's. In de honderdduizenden jaren die volgden vulde de krater zich met water waardoor het een meer werd. Door corrosie of door instorting ontstond een breuk (op deze plek bevindt zich nu een waterval) en het meer is leeggelopen. Dit trok inheemse volkeren aan die zich hier vestigden. Hun rotstekeningen zijn in de hele vallei te zien.
We gaan naar Hotel Los Capitanos. Het lijkt een heerlijke plek, een mooie rancho-style hotel in de vallei, lekker rustig. We besluiten dan ook de middag op onze veranda door te brengen, een beetje uitrusten van de afgelopen toch wel pittige dagen.
De rust duurt niet lang. De plaatselijke drumband (naar later blijkt zijn het schoolkinderen) gaat oefenen. Het begint met een trompettertje die niet al te zuiver begint te blazen. Dat is nog te doen. Maar als er later meer trompettertjes bijkomen en de trommelaars hun ding gaan doen (nog steeds niet al te zuiver en in de maat) wordt het hard minder. Uiteindelijk gaan ze 2,5 uur door. Tegen die tijd hebben we al talloze manieren bedacht om de trompettertjes het zwijgen op te leggen. Als de jeugd even later op straat ons hotel passeert en we de trompetjes in de handen van de jongens zien moeten we ons inhouden... ;-)
We brengen de avond door met trivianten op de iPad en ik blog maar weer eens een stukje. Op de televisie is de Panamese versie van Dancing with the Stars. Om tien uur vallen de luikjes alweer dicht. Nog steeds niet uitgejetlagd... Zzzzzzzzzzzz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten