Als we om zes uur eindelijk een stempel in ons paspoort krijgen rennen we naar de bagageband om daar na lang zoeken tot de ontdekking te komen dat onze rugzakken er niet zijn. "Dan zullen ze wel rechtstreeks naar Panama gaan", zegt de vrouw achter de balie waar we navraag doen. Maar gerust zijn we er niet op. Toch besluiten we de gok te nemen, laten de bagage voor wat het is en rennen verder. En weer moeten we in een lange rij voor door de security check en paspoortcontrole. De VS kennen geen transit, je moet het land in en weer uit, ook al maak je slechts een tussenstop.
Als we deze formaliteiten achter de rug hebben rennen we met nog 10 minuten te gaan weer twee etages hoger naar de skytrain, springen in de gelukkig klaarstaande trein, stappen uit bij het volgende station en rennen naar onze gate. Tot onze enorme opluchting staat er nog een rij en wordt er volop geboard. Even later lopen we het vliegtuig in. We hebben het gehaald!! De kans dat onze bagage in het ruim onder ons ligt schatten we niet erg hoog in. Een Nederlands stel met 4(!) jonge kinderen die ook in Amsterdam zijn ingestapt blijken slechts twee van hun vier koffers gevonden te hebben. Ook de bagageafhandeling blijkt in Miami amateuristisch.
De vlucht naar Panama City vertrekt keurig op tijd. Het is een korte vlucht van 2,5 uur die ons over de Bahama's en Cuba leidt. Helaas zitten we niet aan een raam en wordt het ook al snel donker waardoor we niets kunnen zien.
De douaneformaliteiten zijn een fluitje van een cent, zeker in vergelijking met de paranoïde waanzin die we net in Miami hebben meegemaakt. En dan wordt het spannend: zijn de rugzakken er of zijn ze er niet. Na enige tijd is de bagageband leeg en kijkt een handvol mensen elkaar aan: een Engelse vrouw, een Nederlands meisje, het stel met de kinderen en wij. Allemaal missen we een deel of al onze bagage. Een jonge uiterst vriendelijke man staat ons te woord, checkt het systeem, bevestigt dat de bagage zich nog in Miami bevindt, registreert de zoekgeraakte stukken en belooft ons dat we onze bagage aan het einde van de volgende dag terug zullen krijgen, het zal naar onze hostel worden gebracht. We vinden het allemaal prima, we zijn moe en warm en willen alleen nog maar naar ons hostel en slapen.
Bij de uitgang staat onze chauffeur Edgar op ons te wachten. Het is een sympathieke jonge Venezolaan, zijn vrouw is tandarts en ze hebben een kindje van 19 maanden. Panama bood betere kansen voor zijn vrouw, vertelt hij. Iedere keer als hij iets vertelt wat hij mooi vindt of plotseling moet uitwijken roept hij luidkeels "woeoeoeoe". Hij vertelt honderduit over Panama en geeft ons waardevolle tips.
Als we aankomen bij Hostal Casa Margarita worden we opgewacht door Wilmer, hij laat ons onze heerlijk koele kamer zien. Het is niet alleen warm in Panama maar vooral héél erg vochtig, zo'n 90%. Helaas kunnen we er nog niet van genieten, we moeten eerst toiletspullen kopen. Edgar biedt aan ons even naar de 24u supermarkt op enkele blokken afstand van het hostel te brengen. Daar maken we dankbaar gebruik van en we kopen alles wat we nodig hebben om de volgende 24 uur door te komen, wat te eten en vooral veel water. Eenmaal terug in de hostel nemen we een verdiende douche en duiken we na 24 uur wakker te zijn geweest ons bed in om de eerste nacht in Panama in te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten