Een vroege wekker vanochtend maar voor een goed doel: vandaag gaan we een gedeeltelijke transit door het Panama kanaal maken. Met de taxi gaan we eerst naar het kantoor van Canal & Bay Tours, het bedrijf waarmee we de boottocht maken. We moesten hier om 08.00 uur zijn maar pas om half tien worden we opgehaald door een bus die ons naar Gamboa brengt. Daar stappen we op onze boot, de Fantasia del Mar (een weinig fantasievolle naam...). Veel toeristischer kan het niet, zo'n tripje. Maar het is de enige manier om door het kanaal heen te varen, anders dan op je eigen boot, een cruise-schip of een vrachtschip. Vanaf Gamboa zullen we over het Panama-kanaal via eerst de Pedro Miguel sluizen en vervolgens de Miraflores sluizen door de baai van Panama-Stad varen en vervolgens weer aanleggen bij het kantoor van het bedrijf. Dat alles zal zo'n 4,5 uur in beslag nemen.
Het regent als we vertrekken, erg is dat niet want we hebben een dakje boven ons hoofd. We varen langs het 100 jaar oude bruggetje waar we eerder met de bus overheen gekomen zijn en daarna langs El Renacer, de 'white collar crime' gevangenis waar Noriega sinds december 2011 gevangen zit. Hij moet nog een kleine 20 jaar, maar of hij die in de gevangenis uitzit is onduidelijk omdat Panama gevangen boven de 70 jaar toestaat om de rest van hun tijd thuis uit te zitten.
Na een tijdje varen, we hebben ondertussen een ontbijtje gehad, komen we nadat we onder de Centennial Bridge zijn doorgevaren (deze en de bridge of the Americas zijn de enige twee bruggen die Noord- en Zuid-Amerika weer met elkaar verbinden nadat ze door het Panama Kanaal gescheiden waren) aan bij de Pedro Miguel sluizen. Tijd voor een lesje Panama Kanaal. Het werk aan het kanaal is in 1882 gestart door de Fransen. Zij hadden ook het Suez kanaal gebouwd dus die zouden het wel moeten kunnen, dacht men. Er werden 17.000 werkers aangetrokken, voornamelijk uit het Caribisch gebied. Helaas was het werken in een droge omgeving nogal anders dan dat in tropisch regenwoud. Langurige regenval, waarbij werk van soms maanden in enkele uren teniet werd gedaan alsmede ziektes als malaria en gele koorts decimeerde het aantal werkers naar slechts 700. Onder enorme economische druk van de Amerikanen werd de onafhankelijkheid van Colombia bespoedigd en nadat ook de gele koorts en malaria behandeld konden worden werd in 1906 het werk hervat. Op 15 augustus 1914 maakte het eerste vrachtschip, de Ancon, de eerste officiele vaart door het 80 kilometer lange kanaal.
Het kunstmatige Gatun Lake, op 26 meter boven zeeniveau, is gemaakt om het water te leveren voor de sluizen. De Gatun Locks aan de kant van de Atlantische Oceaan brengen het schip in twee uur door drie sluizen. 44 kilometer verder bereikt het schip de Pedro Miguel Locks. Hier wordt het schip 9,5 meter naar beneden gebracht en zo'n 1,5 kilometer verder bereikt het de Miraflores Locks waar het door middel van twee sluizen de resterende meters tot zeeniveau daalt. Gemiddeld moet een schip drie dagen wachten voor het toestemming krijgt om het kanaal binnen te varen en moeten de kosten (die voor een gemiddeld schip al gauw $35.000 bedragen) minimaal 48 uur van tevoren via een bankoverschrijving betaald worden. Dit is ook het enige moment dat een kapitein vrijwillig het commando van zijn schip overdraagt, een gids van de Panama Canal Company neemt het over.
Pedro Miguel Locks
Als ons schip de Pedro Miguel sluis binnen is gevaren begint er een bel te rinkelen en zien we de sluisdeuren achter ons zich sluiten. Als ze dicht zijn merken we dat we beginnen te zakken. Ongeveer 8 minuten later kijken we tegen de enorme kademuren en sluisdeuren voor en achter ons aan. We zijn 9,5 meter gezakt.
De sluisdeuren achter ons zijn gesloten
De boten zijn 9,5 meter gezakt
En oh ja, we hebben nog een lekker fout fotootje laten maken!
Niet veel later varen we de Miraflores Locks binnen. Hier moeten we twee sluizen door. Het leuke is dat men enkele jaren geleden een nieuw bezoekerscentrum heeft gebouwd dat naast een museum van 4 etages ook 4 uitzichtplatformen heeft. Hierop staan honderden mensen te kijken hoe de boten de sluizen passeren. Wijzelf zullen daar morgen staan, hopelijk zien we dan een aantal geote vrachtschepen door de sluizen gaan, zo'n boot vol toeristen is nou niet echt spectaculair ;-)
Het water in de eerste sluis zakt
En ook het water in de tweede sluis begint te zakken
De enorme sluisdeuren achter ons
Door de sluizen, op naar de bridge of the America's
We varen via de enorme overslaghavens en onder de bridge de las Americas door naar de baai van Panama-Stad. Het weer is enorm verbeterd, het laatste uur heeft de zon lekker geschenen (al blijkt dat uit de foto's niet zie ik) en dat maakt het varen wel een stuk leuker. We passeren het in aanbouw zijn biodiversiteits museum, ontworpen door Frank Gehry (deze heeft ook o.a. het museum in Bilbao ontworpen) en nogal omstreden. Veel mensen zien alleen een ingestort gebouw, maar van boven moet het een papagaai in de vlucht voorstellen. Oordeel zelf...
Eenmaal in de baai wordt de loods van boord gehaald. Hij heeft het het maximaal aantal uren erop zitten. Er komt een boot langzij varen en de loods springt erop. Hij heeft weer veilig een vrachtje door kanaal en de sluizen genavigeerd!
Even later varen we de kleine jachthaven achter het kantoor van Canal & Bay tours binnen. Barth en ik zijn vrijwel de enigen die individueel mee zijn gegaan, gezien de enorme hoeveelheid mensen die in bussen van touroperators stapt. We wandelen naar de Calzada of Causeway, de twee kilometer lange zeewering die gebouwd is met rotsen van de aanleg van het kanaal en dient om de ingang van het Panama-Kanaal te beschermen. Het verbindt tevens een handjevol eilanden met het vasteland. We drinken er even een biertje en genieten van het uitzicht, de baai en de skyline van Panama-Stad.
Vanaf hier nemen we een taxi naar Albrook Terminal waar we de bus nemen naar het vliegveld. Hier gaan we de auto oppikken die we gereserveerd hebben. We denken een directe bus naar het vliegveld te hebben maar daar is even iets misgegaan. Gevolg: twee uur in een hobbelende stopbus. Je zal het maar iedere dag moeten doen...
Op het vliegveld melden we ons bij de balie van Dollar rent a car en een half uurtje later zijn we de trotse huurders van een grijze Hyundai Tuscon. Na de auto op krasjes en deuken gecontroleerd te hebben en het Garmin navigatiesysteem zover te hebben gekregen dat ie ons ergens in de buurt van onze hostal brengt (erg gedetailleerd zijn de kaarten niet) gaan we op pad. De Garmin blijkt een ongelooflijk K-systeem. Hij geeft niet aan waar je bent, roept dan dat je naar de aangegeven route moet rijden die vervolgens niet te vinden is en geeft pas aan als je eraf moet als je er al voorbij bent. We rijden dus een paar keer fout en weten uiteindelijk op eigen ervaring onze hostal te bereiken na nog even onze supermarkt bezocht te hebben. Dat wordt nog wat de komende twee weken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten