Barth maakt me al vroeg wakker en wenkt me naar het raam. "Kijk", zegt hij. Het uitzicht over de Finca en de beboste hellingen is prachtig. En het is droog. Er wordt al druk gekwettert door talloze vogels en we horen het brommen van de kolibrivleugeltjes. Nog even terug in bed om wakker te worden hoor...
Het ontbijt is heerlijk, vers fruit met yoghurt en ontbijtgranen voor Barth en een pannenkoek met banaan, noten en siroop voor mij. En natuurlijk een grote bak Finka Lerida koffie! In de tuin onder ons genieten prachtige blauw/grijze en rood/zwarte tanagers en kolibri's van hún ontbijt: overrijpe banaan die zojuist is neergelegd door een van de medewerkers van de Finca.
Om half tien melden we ons bij de receptie voor onze Coffee Tour. De gids werkt al jaren voor het in 1992 opgerichte Finca Lerida en heeft zelf ook veel soorten werk verricht. Hij neemt ons eerst mee naar de koffiestruiken en legt de verschillende stadia van de bessen uit. Hij plukt enkele rijpe rode koffiebessen en drukt er de bonen uit. Er zitten twee groene bonen in die hij in zijn mond steekt en hij nodigt ons uit zijn voorbeeld te volgen. Om de bonen heen zit een gel-achtige substantie die zoet smaakt, er lijkt een vleug meloen in te zitten. De nasmaak is wat zurig en blijft achterin de keel zitten maar is niet onplezierig.
Vanaf hier neemt hij ons mee naar een ander deel van de plantage en vertelt de historie van de Finca, die tot in de vorige eeuw teruggaat toen het land opgekocht is door een Noor. De vulkanische bodem (de Baru vulkaan is hier vlakbij al is er geen enkele geschiedschrijving van een uitbarsting te vinden) bleek uitermate geschikt om de Ethiopische koffieboon op te verbouwen en de hoogte (we zitten hier op ruim 1600 meter hoogte), de ligging, precies tussen de beide oceanen in alsmede de regenval, wind en zon maakte dat in de afgelopen jaren de koffieboon van Finca Lerida meerdere malen tot beste koffie ter wereld is uitgeroepen. En dus ook de duurste is, op de koffie die wordt gemaakt van de bonen die door de civetkat worden gegeten (én uitgepoept) na.
De tour leidt verder door de fabriek waar de schil van de boon wordt gescheiden, de bonen worden gesorteerd naar klasse en worden schoongemaakt. Het branden gebeurt hier maar op kleine schaal, het meeste wordt ongebrand verkocht aan verschillende koffiebranders.
En dan mogen we ruiken. Hij heeft de drie soorten koffiebonen die de Finca maakt klaarstaan om te malen: naturel (gedroogd in de bes), gebrand met honing en lavado. Hij maalt de koffie en laat ons het verschil ruiken na uitgelegd te hebben hoe we moeten ruiken. De naturel ruikt erg gefermenteerd, valt ons op, de anderen hebben een minder indringende geur. Dan giet hij heet water op de koffie en vertelt ons hoe we moeten proeven: een klein beetje op een zilveren lepel en met kracht de mond in slurpen. En met een kopje koffie met banana-cake in de coffee-shop beneden is de tour ten einde, na drie in plaats van 2 uur! We hebben er in ieder geval veel van geleerd.
Het is tijdens de tour licht gaan regenen en helaas knapt het in de uren erna niet op. We besluiten naar Bochete te rijden voor een late lunch en lopen nog even rond in het dorpje. Veel is er niet te zien en te beleven, alle activiteiten vinden plaats buiten het dorp. Veel toeristen zijn er ook niet wat wel leuk is, het dorpje is in deze off-season maanden daardoor in staat om zijn eigen identiteit te behouden.
Een oude coupé van de vroegere spoorlijn naar Bochete
Aan het einde van de middag rijden we terug naar Finca Lerida en als we ons melden bij de slagboom blijkt onze kamersleutel weg te zijn. We halen de auto overhoop maar geen sleutel. De receptionist rijdt in zijn golfwagentje met ons mee om de deur te openen, mogelijk hebben we de deur van binnenuit gesloten en ligt de sleutel nog binnen. Maar helaas. Barth besluit terug te rijden naar Boquete om te kijken of we hem in het restaurantje hebben laten liggen of dat hij in de supermarkt uit de tas is gevallen. Ik doorzoek intussen de kamer en de planten in de tuin. Nada. We geven het uiteindelijk maar op en Barth gaat het melden bij de receptie. Ook verlengt hij ons verblijf met een nacht. We moeten $10 boete betalen, €7,50. Erg schappelijk, vinden we. Als we later die avond in het restaurant zitten te eten komt de man ons vertellen dat er de volgende dag iemand zal komen voor de sleutel én dat we zullen moeten verhuizen naar een andere kamer. Hij haast zich te zeggen dat het "a bigger room is, a suite, same price". Ok dan. Als hij weg is kijk ik even op de site. Het is inderdaad een suite met een haard en een grote badkamer, met jacuzzi. Het moet niet gekker worden voor €95 euro per nacht, we zijn benieuwd! Maar eerst nog even het heerlijke rabarber-aardbeien crumble toetje met ijs wegwerken ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten