Als we om tien uur de Garmin instellen op Santiago (we gaan een tussenstop maken in San Francisco, maar dat dorpje is niet in de kaarten opgenomen en Santiago is het stadje waar de de PanAmerican Highway af moeten) wordt aangegeven dat we een andere weg terug naar de Highway kunnen nemen dan op de heenweg. Leuk, denken we, en vol goede moed gaan we op pad. Een half uur later rijden we dat achterlijke navigatiesysteem vervloekend dezelfde weg als op de heenweg op. We zijn El Valle wel vier keer helemaal doorgekomen en als we éindelijk de juiste weg gevonden lijken te hebben blijkt deze na een kilometer of wat steil omhoog te gaan en is van de weg niet veel over. We durven het niet aan met onze 2WD dus draaien we om.
Na een half uur zitten we weer op de PanAmerican Highway (of de Carrera InterAmericana zoals het hier heet) en om twee uur komen we aan in het kleine dorpje San Francisco (niet te verwarren met...). Hier staat de Iglesia de San Francisco de Veraguas, een van de beste en oudste voorbeelden van barokke kunst en architectuur van de Amerika's.
Het kerkje is gebouwd rond 1727 door de oorspronkelijkelijke gemeenschap en wat het zo bijzonder maakt is dat het altaar niet zoals de meeste altaren uit die tijd in Europa gebouwd is maar door de lokale bevolking en dat er naast de standaard beelden in de kerk afbeeldingen van de kunstenaars zelf en prominente bewoners in aangebracht zijn, zoals bijvoorbeeld op de lichamen van de cherubijnen. Verder een afbeelding van een arend die zijn hart met zijn eigen bek doorboort, drie grote dobbelstenen, een Spaans zwaard, een lantaarn en een menselijke schedel: allemaal zaken die bijzondere betekenis voor de inwoners hadden. Erg indrukwekkend en een erg prettige afwisseling van de gouden pracht en praal (lees: overdaad) in de standaard Katholieke kerken.
Als we een half uurtje later weer de InterAmericana opdraaien verandert deze al snel van een betrekkelijk goede vierbaansweg in een slechte tweebaansweg. Even later zien we flitsen in de lucht, het wordt donker en dan begint het te regenen. En dan te storten. En vervolgens te hozen. Harder dan 40 kunnen we niet, de weg is met al die gaten erin gewoon te slecht en het zicht is vrijwel nihil. Aquaplanning maakt het rijden nog wat minder fijn en als we dan ook nog eens van de weg af worden geleid vanwege wegwerkzaamheden is het feest compleet. Tot onze grote opluchting komen we na de omleiding opeens op een splinternieuwe vierbaansweg uit die tot Bochete doorloopt. Als we het dorp binnenrijden stopt na drie uur eindelijk de regen.
Vanochtend heb ik vanuit het hotel in El Valle telefonisch een arrangement gereserveerd in Finca Lerida, een koffieplantage met een kleinschalig maar top-end hotel en daarnaast één van de beste spotlocaties voor de fameuze quetzal. Het arrangement bestaat uit twee nachten in de ecolodge, een luxe kamer met veranda waar een grote hangmat hangt vanwaaruit je de kolibri's kunt bekijken, ontbijt, een tour over de koffieplantage én een wandeltocht met gids naar het aangrenzende La Amistad National Park. "Als het maar niet tegenvalt", zeg ik vlak voor we na wat zoekwerk aan komen rijden bij Finca Lerida. We zijn niet voorbereid op de slagboom met portier aan het begin van de lange oprijlaan. "We have reservations", stamelen we. De portier vraagt onze naam en zegt de receptie te zullen laten weten dat we er zijn, we kunnen doorrijden. We rijden de oprijlaan af en parkeren bij de receptie. Het is inmiddels donker waardoor we eigenlijk geen idee hebben hoe de omgeving eruit ziet. Dat wordt morgenvroeg een grote verrassing!
Na ingecheckt te hebben rijden we naar de ecolodge, een rij van elf kamers waarvan wij in nummer habitacion elf, Perico Aliamarillo zitten. Volgens de receptionist heeft deze het mooiste uitzicht, maar daar moeten we dus nog even op wachten. We parkeren de auto en slepen de bagage naar boven (da's toch een kleine omissie ;-)) en openen de deur. Als we het licht aandoen zien we dit:
En in de badkamer dit:
Wat een verschil met het hotel van de afgelopen nachten, waar het water aan alle kanten uit de douchekop kwam behalve uit de goeie. Wat een luxe!! En dat voor in totaal 200 euro, inclusief alle eerder genoemde dingen. Waar is de adder?? Als we even later gaan eten treffen we hem ook niet in het restaurant aan. Voor 40 euro hebben we een heerlijk diner bestaande uit een gerookte tomatensoep met geitenkaas op geroosterd brood, Barth een pasta carbonara met gegrilde kip en ik heb gegrild rundvlees met een rode uien compote met rode wijn en blauwe bessen. Een goed glas wijn erbij en een kop Finca Lerida espresso maakt het plaatje compleet. We hebben voortreffelijk gegeten.
Het is hier heerlijk koel, tegen het frisse aan. Eindelijk even niet meer zweten! Met de ramen open maar de horren dicht en een lekker muziekje op waar we de krekels nog nét bovenuit kunnen horen buiken we uit op het heerlijke kingsize bed. Wat een luxe...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten